Wauw, alweer de honderdste post. Ach, ik ben allang blij dat het nu niet meer zo'n ontzettende hoop drama is. Het is pas de derde week van het nieuwe jaar en ik voel me nu al helemaal gelukkig en een stuk rustiger nu ik niet meer naar kantoor hoef - en ik klusjes heb die leuk zijn. Ik ben nu bezig het boek Lie te lezen dat ik als eerstvolgende ga vertalen. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een stel tieners dat per ongeluk (al is dat op dit moment nog even de vraag) te ver gaat in een variant op potenrammen. De variant waarbij het geen homo's maar immigranten zijn. Ja, het is een heel ander boek, maar ik vind het heerlijk om niet alleen maar met paranormale verhalen bezig te zijn. Al zijn die ook weer heel leuk en kun je daar je fantasie meer bij gebruiken.
Waar ik over wilde bloggen vandaag zijn twee babygerelateerde onderwerpen. Ten eerste dat het dus echt heel erg waar is wat ik andere mensen al heb horen zeggen: nu je zelf een klein kind hebt, kun je ineens de dramatische, trieste en tragische verhalen over kinderen maar moeilijk verkroppen. En spontaan springen de nieuwsberichten over ongelukken met kinderen in het oog. In Rusland nog zakte de weg in onder een moeder met kinderwagen. Het arme schepsel heeft de wagen nog net weten vast te grijpen, maar het kind viel eruit, zo het kolkende open riool in. En daar sta je dan, opeens moederziel alleen, want je kind is weg. En overlevingskansen had het minimensje absoluut niet. Mijn man zegt precies hetzelfde: je zou je toch zo een kogel door je kop jagen als je dat overkomt. Mijn maag draait zich er nu weer bij om als ik het alleen al tik.
Nu ik mezelf echt begin te zien als thuisblijfmama en de hoop heb dat heel lang te kunnen volhouden, voel ik me ook nog veel sterker verbonden met mijn kleine ventje. We zijn onafscheidelijk en doen alles samen. Ik breng hem donderdag nog een keer naar het KDV omdat ik met een vriendin naar het Boekenfestijn ga - dat had ik voor de Kerst verzonnen als traktatie voor mezelf - maar ik moet me er geestelijk echt toe zetten dat het wel goed is. Dat ik geen 'ontaarde moeder' ben door mijn kleintje nog een dag weg te brengen zonder dat het strikt genomen noodzakelijk is.
Ik moet namelijk ook al heel lang weer eens naar de tandarts. Geen idee hoelang dat briefje met de herinnering er al staat, maar echt al heel lang. Ik bleef het maar voor me uit schuiven. Want tijdens de zwangerschap poetste ik al niet meer dagelijks omdat ik gewoon te moe was aan het eind van de dag. Sinds de baby er is, is het nog erger geworden. Ik kom er niet aan toe, ik heb geen zin of ik denk er serieus niet aan. 's Avonds als hij ligt te slapen wil ik geen herrie maken zo vlakbij met een elektrische borstel of ik ben gewoon zo moe dat ik zelf meteen wil gaan slapen. Of ik moet nog de helft van mijn avondeten verwerken als ik hem net heb neergelegd, dat kan ook.
Het idee nu naar de tandarts te gaan, bezorgt me dus ook schuldgevoelens. Moet ik dan mijn kindje naar het KDV brengen alleen maar omdat ik een half uurtje op controle moet? En hoe doe ik dat dan bij de vervolgafspraak die er gegarandeerd aankomt en waarvoor ik wel langer nodig heb dan een half uur? Ik heb namelijk nog maar een paar weekjes waarin ik de kleine naar het KDV kan brengen. En hem even bij mijn moeder stallen (in mijn eigen huis), dat vind ik voor een half uurtje al niet heel erg leuk - al kunnen ze dan ook in de wachtkamer van de tandarts op me wachten - maar voor een langere tijd zie ik dat al totaal niet zitten.
Je zou kunnen zeggen dat ik en druif ben, of gewoon echt een klap van de molenwiek gehad heb. Maar ik vind mijn moeder te gespannen om haar een langere tijd alleen bij de kleine te laten. Dat heeft ze in principe mijn hele leven lang al, hoor, en ik ben er ook goed uitgekomen. Maar toch, ik hoef de frustraties en de negatieve energie waarmee ik opgegroeid ben niet met alle geweld ook om mijn kind heen te hebben. En bovendien zegt en doet ze af en toe rare dingen. Als ik een cakeje eet, vraagt ze of de kleine er niet van mag proeven. Nee, natuurlijk niet. Ze heeft 'm zelfs eens poedersuiker willen laten proeven. Daar word ik niet erg vrolijk van. Ik vraag me ook af wat ik allemaal te eten heb gekregen toen ik zo klein was.
Maar wat het vooral is, is een combinatie van meerdere dingen. Mijn moeder is nogal gefixeerd op eten - meestal als comfort food. Dat is geen gewoonte die baby moet aanleren. Ik heb haar in al die maanden tot nu toe er ook al te vaak op betrapt dat ze iets over eten roept zodra baby een kik geeft. 'Ach, hij zal wel honger hebben' of 'Krijg je helemaal niks te eten?' of 'Krijgt hij wel genoeg?' Ik wil niet dat ze hem vanalles gaat geven omdat hij toevallig geluid maakt. Bovendien durf ik er niet op te vertrouwen dat ze hem kan troosten of in slaap krijgt als dat nodig is. Dat lukt z'n vader tenslotte al niet altijd, en het idee dat ze dan niet goed weet wat ze moet doen... Nee, dat gaat bij het KDV dan wel beter.
Maar dan nog, ik ga hem geen hele dag wegbrengen als ik met een uurtje of twee klaar ben. Dat zullen ze toch niet erg vinden? Want om nou gedwongen in Den Haag te gaan shoppen 'omdat het kan', dat lijkt me niks. Ik heb niets nodig, niets wat ik niet hier in het winkelcentrum kan halen, en ik zou me er toch niet heel lekker bij voelen. Raar he. Alsof die fantoomnavelstreng zich opeens laat gelden. Ik kan gewoon amper nog zonder mijn mannetje zijn. En elke keer als ik hem zie, vasthoud of knuffel, denk ik weer: wat ben ik toch blij met dit wezentje. Helemaal van mij (van ons).
En nu is het tijd voor een schone luier en een slaapje. Dan kan mama weer verder lezen.
