Gisteren kwam 'de andere oma' op bezoek, samen met de vriendin bij wie ze logeert. Dat is over het algemeen best gezellig, al kan het een tikje druk zijn voor een baby van negen maanden. Ze waren koud binnen, stonden over de box gebogen - met mij en zijn vader er ook nog omheen - en opeens vertrok het gezichtje en de kleine barstte in tranen uit. Echt met zo'n huiltje erbij van 'help, papa, mama, wie zijn dit, wat gebeurt er?'
Na enige tijd kalmeerde hij wel weer en op de grond spelend en kruipend kwam hij voorzichtig uit zijn schulp. Letterlijk de kat (nou ja, oma) uit de boom kijkend vanaf een afstandje en dan voorzichtig om de rand van de box heen. Maar de rest van de avond was hij erg druk en opgewonden. Ik heb er nog nooit zo lang over gedaan om maar een half potje avondeten naar binnen te krijgen. En toen was hij ook nog eens zo moe, dat hij daarom aan de kokhalsneigingen ging. Maar ja, zullen die mensen 'm dan even met rust laten of rust gunnen? Nee, want baby moet in principe kunstjes blijven vertonen. Al is het maar lief lachen.
Waar ik al achter was, maar wat gisteren nog eens extra werd bevestigd, is dat ik dus echt een gloeiende bloedhekel heb aan mensen die mij gaan vertellen wat mijn kind doet, denkt of leuk vindt. Het zijn namelijk altijd mensen die hem nauwelijks zien en die dan op basis van een foto, een verhaal (van mij) of drie minuten 'live' een heel betoog weten te houden over baby's karaktertrekjes, voorkeuren en weet ik wat niet meer. O, ik kan niet uitleggen hoe snel mijn nekharen dan overeind gaan staan. 'Hij vindt dit, hij denkt dat... o, kijk nou, hij kan dit al - wist je dat?' Vooral dat laatste. Natuurlijk wist ik dat. Duh.
Vandaag is baby dan ook bijzonder uitgeput. Hij slaapt nu al voor de tweede keer en het is maar goed dat hij borstvoeding krijgt, want de pap van vanochtend ging er maar deels in - hij stortte zowat aan zijn tafeltje in slaap - en daarnet had ik hem een boterham willen geven, maar hij was gewoon te moe. Drinken lukte nog net en dat was na een warm badje genoeg om hem dromenland in te jagen. De kleine knuffel.
Afgelopen donderdag was de kleine man weer eventjes op het KDV, terwijl ik me uitleefde op het Boekenfestijn. Dat had ik mezelf in december beloofd als traktatie. Het was ook leuk, en vermoeiend, maar ik heb voor de kleine aardig wat gescoord. Leuke dingen, niet duur, en zo kan ik echt dagen en weken voorlezen zonder in herhaling te vallen. Dat wil hij straks natuurlijk graag, maar momenteel hou ik wel van wat afwisseling. Toch miste ik hem wel en ik moest heel veel aan hem denken. Steeds maar de mobiel controleren, of het KDV niet had gebeld. En me een tikje schuldig voelen dat ik deze constructie had bedacht en er 'lekker op los shopte' en hem maar naar de crèche 'deed'. Maar goed, als ik hem mee had genomen was hij er niet vrolijk van geworden. Daar is hij dus echt nog veel te klein voor. Volgend jaar beter, dan gaat zijn oma vast ook mee.
En nu maar weer aan de slag. Dit is dus precies wat ik eigenlijk moet afleren: als de kleine al slaapt, moet ik me niet laten verleiden tot het posten van blogverhalen, rondsurfen zonder doel op internet of andere onnodige tijdverdrijfjes. De was doen is nog tot daar aan toe, maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik moet juist aan de slag, even wat pagina's opschieten. Dus dat ga ik maar doen. Zodra ik m'n koffie op heb.
