Ik weet het - ik ben erg. Als mama, bedoel ik. Overprotective is het woord al niet eens meer. Maar gek genoeg heb ik er niet zo'n moeite (meer) mee om mijn zoontje naar het kinderdagverblijf te brengen, terwijl mijn hart al begint te racen bij het idee dat ik hem bij mijn moeder achterlaat, zelfs al zou dat maar een half uurtje zijn - en nog wel in mijn eigen huis.
Morgen moet ik naar de tandarts. Dit is een controleafspraak, dus die duurt niet erg lang. De kans is geloof ik ook niet enorm dat ik lang in de wachtkamer moet zitten, want volgens mij zit ik vlak na de lunchpauze. Na een 'uitje' naar het Boekenfestijn afgelopen donderdag, leek het me voor morgen wel weer heel erg overdreven om mijn ventje naar de crèche te brengen het grootste deel van de dag alleen maar omdat ik eventjes naar de tandarts moet. Ik weet dat ik voor het KDV gewoon betaal, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen hem weg te brengen als dat nergens voor nodig is. Niet alleen maar omdat het geld kost, dat vind ik onzin. Bovendien kan ik hem niet zo lang missen, zonder goede reden.
De enige goede reden die ik nog kon bedenken was de tandarts. Ik vrees namelijk dat ik binnenkort, na deze eerste controle, terug moet komen voor een uitgebreide behandeling. Het is makkelijk anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst ben gegaan (zwanger, want er mochten geen röntgenfoto's gemaakt worden) en volgens mij zag ze (vrouwelijke tandarts) toen al een beginnend gaatje. Nou ja, als ik eerlijk terugkijk op de zwangerschap, vlak na de bevalling en al die maanden sindsdien, dan kan ik niet zeggen dat ik heel goed bezig ben geweest qua tandenpoetsen. Meestal schoot het erbij in - te moe, te laat, geen zin, geen tijd.
Dus ja, ik vrees dat ik binnenkort terug moet komen voor een langere afspraak en dan kan het KDV nog net even handig zijn nu ik hem er nog naartoe mag brengen. Maar dus niet voor een half uurtje morgenmiddag. Nou wil mijn moeder dolgraag oppassen. Ze wil ook dolgraag met hem wandelen zodat ik even kan werken, maar die boot weet ik al bijna tien maanden succesvol af te houden. Alleen is het zo moeilijk uitleggen waarom dan wel.
Ik heb al eens eerder gezegd dat er iets aan mijn moeder is - een spanning, een uitstraling, een stressmosfeer - waarvan ik niet wil dat ze die overdraagt op mijn zoontje. Mijn vader heeft het namelijk ook wel eens gehad over eventjes of wat langer oppassen, maar die wil ik al niet eens in de buurt hebben zonder dat ik erbij ben. Ik ga er niet over uitwijden, maar ik heb zo mijn redenen. (Denk: de spanning, de uitstraling, de stressmosfeer plus een bepaald type karakter en pas er een algoritme op toe.) Daarbij komt dat mijn moeder soms rare dingen zegt. Zoals 'mag hij al een stukje van die boterham' (en dat is dan zuurdesembrood met leverworst, nota bene) of 'ik heb hem een klein plukje poedersuiker laten proeven'. Dan knalt er bij mij dus ergens een stop door.
Ik ben ook bang dat ze niet weet wat ze moet doen als hij huilt. En dan bedoel ik: echt huilen. Huilen van pijn of omdat mama er niet lijkt te zijn. Ik weet nog goed dat hij heel erg klein was en in de wandelwagen lag en ik Zeeman in wilde om wat kleertjes voor hem te kopen. Ze hebben daar geen lift, dus ik kon niet met wagen en al naar boven, dus mijn moeder bleef met hem buiten, want ik was toch zo terug. Opeens, terwijl ik winkelde, hoorde ik mijn kind huilen. Vrij dichtbij. Je pikt het er meteen uit als het je eigen kind is. Ze was met hem bij de deur van de winkel gaan staan - in de hoop dat ik hem hoorde - want ze wist niet wat hij nou had of wat ze dan moest doen.
Zo gaat het heel vaak. Ze is vaak bij ons, en dat is dus wel gezellig, maar elke keer als hij een geluidje maakt dan klinkt het: wat heeft hij, wat is er, waarom doet hij zo? En dan slaak ik dus stilletjes een diepe zucht en ik neem me voor eigenlijk gewoon altijd bij hem te zijn.
Maar goed, daardoor durf ik het eigenlijk niet eens aan om hem ook maar eventjes bij haar te laten. Alleen. Hier thuis. Het enige wat ik kan verzinnen voor morgen is de schade beperken door hem en haar mee te nemen naar de wachtkamer van de tandarts, en dan kan ze daar even die tien minuten bij hem blijven die ik nodig heb om bekeken en ongetwijfeld doorgelicht te worden. Ik doe het onder het motto 'ik wil de tandarts meteen even vragen hoe het zit met tandenpoetsen bij een baby' en 'misschien kan ik hem meteen laten inschrijven.' Gaat nergens over, dat weet ik ook wel, alhoewel ik die vraag van het poetsen wel meen.
Ergens vind ik het vreselijk dat ik bijna ga hyperventileren bij de gedachte dat mijn eigen moeder op mijn kind pas als ik er even niet ben. Aan de andere kant denk ik: al die maanden lang roept iedereen dat ik wat mijn kind betreft moet afgaan op mijn gevoel. Tja, dat gevoel schreeuwt dus: niet doen! niet doen! niet doen!
Zo zaten we laatst met z'n allen in de auto, op weg naar een supermarkt voor de kerstboodschappen. Mijn man ging namens ons naar binnen, want de kleine was in de Maxi Cosi in slaap gevallen. Anders waren we allemaal de winkel in gegaan. Mijn vader stelde al voor dat ik gerust mee kon gaan, zij (of hij, want mijn moeder moest toch ook nog 'even' iets hebben) passen wel op hem. Hij slaapt toch, dus wat kan er nou gebeuren? Ah, breek me de bek niet open, denk ik dan. Je aanwezigheid alleen al... Maar zoiets zeg je niet. Mijn versie was dat het nooit zeker is hoe lang baby blijft slapen - dat kan twee uur zijn, maar ook tien minuten - en ik wilde niet dat hij wakker werd en me dan niet zag, in een redelijk vreemde omgeving. Ja, die zuigduim groeit wel, maar er komen blijkbaar geloofwaardige dingen uit.
Ik vraag me alleen af of ik nou echt zo hyper ben. Zo overdreven beschermend, of zelfs bang. Of dat er toch genoeg anderen zijn die dat gevoel delen. Ik heb zo mijn redenen. Want ik kan mijn kind dus wel aan de leidsters geven van het KDV (na die ene eerste keer) en dan vertrouw ik er ook op dat het goed gaat. Maar dat is het dus, dat vertrouwen heb ik in hen wel. Ik ben helemaal niet slecht terecht gekomen met die twee ouders van mij, maar ik blijf erbij dat ik dat vooral aan mezelf en mijn eigen instelling te danken heb. En ik wil gewoon niet dat mijn kind ook maar een moment die spanning om zich heen voelt - niet zonder dat ik erbij ben om die voor hem op te heffen. Dat kan toch nooit heel erg zijn?
