In het weekend heb ik niet meer gedacht aan de paar opdrachten die ik voor mijn oude blad moet maken. De Mystery Shopper was al af, het andere artikel ook. Alleen de last-minute ingeving van mijn baas om vijf vragen rond te mailen naar vijf verkopers ligt er nog. Voornamelijk omdat geen van de vijf erg veel haast heeft met reageren. Ik heb er wel eentje binnen, met wat summiere antwoorden. Ja, dat wordt een toprubriek!
Maar het rare is, dat ik me gestresst en opgejaagd voel zodra ik er weer mee bezig ben - ook al is de bulk ervan al af. Ik vraag al een week wanneer de deadline is en vanochtend krijg ik wel ineens antwoord. 'Kun je dit en dat vandaag inleveren' en de rest deze week in elk geval. Natuurlijk kan dat, mits ik de antwoorden maar ontvang, anders zoeken ze het maar uit met dat stuk.
Ik heb mijn collega's (hé, het is nog januari, tenslotte) gevraagd om de indeling van dit nummer. Dat wil zeggen, ik vroeg eigenlijk naar de complete planning, maar goed. Ik weet dus nu welke artikelen er gepland staan voor het eerste nummer met als thema Office (thuiskantoor), of zoals zij het nu noemen Small Office, Home Office. Moeten zij weten. Maar als ik de indeling zie, krijg ik niet het gevoel dat er erg veel vanuit dat thema gewerkt wordt. Nogmaals, dat moeten zij helemaal zelf weten.
Maar waar ik dus wel kriegel van werd, is het zien van een nieuwe rubriek die gevuld gaat worden door Het Vriendinnetje Van. Ik weet niet waarom, maar het irriteert me. Weer zo iemand die tot nu toe nooit een vinger kon uitsteken als het nodig was, maar die nu een eigen rubriek te vullen krijgt? Ja, van je collega's moet je het hebben. Vervolgens levert mijn baas zogenaamd een 'column' aan van drie pagina's. Althans, die naam is eraan gegeven. Alsof iemand drie pagina's lang een mening wil lezen. Zo doet de concurrent het overigens ook. Als je dan toch al creatief gaat jatten, neem dan de goede dingen over, niet de slechte.
Om een mogelijk lang verhaal kort te maken: ik merk dat ik het vrij lastig van me af kan zetten hoe alles nu loopt. Hoera, hoera, ze lopen een week of twee uit de planning - daar schep ik dan wel weer genoegen in. Want ook dat werd mij natuurlijk het afgelopen half jaar kwalijk genomen. Mooi dat ze het zelf ook niet voor elkaar krijgen nu ik als 'blok aan het been' toch echt weg ben. Dat is nou humor.
Maar ik kan er niet tegen dat alles zo halfzacht wordt geregeld - want ook dat werd mij voor de voeten gegooid tijdens mijn eindgesprek. Dat ik die vijf nummers maar een beetje makkelijk in elkaar flanste. Nee, want nu gaat het zo lekker georganiseerd en gestructureerd. Als ik mijn bloed voel koken en mijn hartslag zich versnelt denk ik nu dus ook: misschien moet ik maar niets meer voor ze doen. Ik moet het gewoon niet willen doen. Als ik het zo slecht van me af kan zetten, dan moet ik misschien maar stoppen. Gewoon denken met de logica van mijn zoontje: wat ik niet zie, is er niet.
Begrijp me goed, het maakt mij niet uit als ze er een potje van maken, maar wat aanrommelen en de boel met wat gehaast en natte-vingerwerk in elkaar draaien. Het maakt mij uit dat mij precies werd nagedragen wat ze nu dus zelf aan het doen zijn. En gebaseerd op de indeling en de rubrieken ga je mij niet wijsmaken dat het blad er zo op vooruitgaat. Stiekem mag ik dan ook lijden dat er adverteerders gaan klagen. Laat alsjeblieft iemand zeggen dat het blad na mijn vertrek er niet beter op geworden is. Alsjeblieft?
