Het is me opeens gelukt niet een, maar twee boeken tegelijk te krijgen als vertaalopdracht. Eentje van dezelfde schrijfster van wie ik net een serie heb afgerond - meteen deel een van een nieuwe serie (dus dat belooft hopelijk veel goeds). En via een andere uitgeverij een andere titel. Ze zochten vrij snel een vertaler en ik had net een week of twee, drie geleden mijn introductiemail gestuurd. Ja, ja. Zo gaat dat. En gelukkig wel!
Het vrolijke is dat mijn baas nog steeds niet gereageerd heeft op mijn voorstel met daarin een paginaprijs. En als hij nog veel langer wacht, heb ik straks niet eens tijd voor hem en mijn oude werk! Zou dat niet leuk zijn om te kunnen zeggen? 'Sorry, geen tijd.' Geweldig lijkt me dat. Maar goed, ik zal morgen wel van hem horen, want hij had de afgelopen drie werkdagen vrij. Ik kan namelijk nog gewoon bij de agenda, en sinds vandaag ook weer bij de mailbox van het redactieadres.
Na ongeveer een week geen toegang, opende ik dus de redactiemail vandaag. Er stroomde wel wat binnen aan berichten - niet erg veel, voor een week - maar terwijl ik alles vluchtig en oppervlakkig doorscrollde, besefte ik opeens dat het me allemaal weinig meer doet. Ik ben die betrokkenheid nu al kwijt. Al die mails doorspitten, nee, dank je. Niet alleen maar om suggesties te kunnen doen (waarmee ze dan mooi zelf aan de haal gaan, zeker). Ik genees snel, dat verbaast me. Ik heb er ook nu alweer helemaal zin in om van alles te doen. Als het maar dingen zijn die ik zelf kan bepalen en uitkiezen. Dat maakt zo'n wereld van verschil.
Ondertussen voel ik me ook echt rustiger. Ik geniet met volle teugen van mijn kleine ventje en ik zie het nog steeds als een voorrecht dat ik nou altijd bij hem mag zijn. 's Ochtends gaat het een stuk ongedwongener en we bepalen de koers voor de rest van de dag gewoon zelf. Bij het afronden van mijn vorige vertaling heb ik dat wel vooral in de avonduurtjes moeten doen, want overdag kom ik nog steeds niet aan heel veel uren werk. Al is dat deels ook mijn eigen schuld; als ik eventjes een moment de tijd heb, raak ik afgeleid met lekker internetten, even iets opruimen of iets anders doen of zoiets leuks doen als de was.
Maar goed, ik heb nu twee deadlines om me op te richten en ik wil niet eerst weer niks doen en me dan op het eind ineens moeten haasten. Bovendien zit er bij die eerste aardig wat haast achter, dus als ik die eerder kan inleveren, maar ik misschien zo'n goede indruk dat ik meer opdrachten krijg. Zou wel leuk zijn, natuurlijk. Dus ik ga morgen maar lezen, voor zover dat uitkomt. Ach, dat kan ik nou weer wel doen terwijl ik mijn kindje op mijn arm in slaap wieg. En dan mag hij nog blijven liggen ook.
