Afgelopen maandag kreeg ik Muppetpunten in de post, opgestuurd door een ex-collega van mij die samen met haar moeder is gaan sparen voor mijn kleine muppet. Ik besloot meteen maar naar Albert Heijn te gaan voor een pop of twee, want het is tenslotte de laatste week. De actie loopt nog tot en met aankomend weekend en je krijgt ook daadwerkelijk nog spaarzegels mee. Alleen is er een enorm gebrek aan poppen, want bij de AH XL lagen alleen nog een stuk of tien Animals.
Geloof het of niet, ik besloot meteen de tweede AH hier in de buurt aan te doen. Lopend. van het nieuwe winkelcentrum naar het oude centrum. Met de kinderwagen. In de regen. Met een zwak parapluutje. Je kunt je de opluchting die ik voelde dan ook wel voorstellen toen ik in dat filiaal naast Animal nog een paar Gonzo's zag liggen. Maar Fozzy Bear was er niet bij. En dat was noujuist degene die ik het allerliefst had gewild. Voor mijn zoontje, uiteraard.
Ik heb de rest van deze week vast nog wel meer uitgespookt, van het Twitteren te pakken krijgen tot lekker lang buiten wandelen met een draagzak op mijn buik en 's avonds gek opkijken van rugklachten. Maar sinds gisteren overschaduwt iets anders zo'n beetje alles.
Een post of wat geleden kwam het onderwerp van mijn pa en zijn pijntjes voorbij. Zonder de woorden te gebruiken omschreef ik hem als een hypochonder. Ik ga nu niet zeggen dat dat niet waar is, want het klopte al die jaren al. Daarom is het zo lastig nu van de arts te horen dat het wel degelijk echt mis is. Hoe en of de diverse uiteenlopende klachten van de laatste maand of twee iets met elkaar te maken hebben, weten we nog niet, maar er is nu - bijna per toeval - een 'onderliggende aandoening' ontdekt die veel ernstiger is dan de gebroken en gekneusde ribben. Ja, het hoge woord is gevallen, min of meer. Kanker. En de huisarts waarschuwde mijn moeder alvast dat het er echt niet best uitziet.
Vandaag is een dag vol tests en check-ups. Mijn vader ligt nu in het ziekenhuis en moet daar waarschijnlijk voorlopig blijven. Laten we eerlijk zijn: ze hangen er een infuus aan en het is vrijdag. Kleine kans dat hij straks naar huis mag, tenzij ze alle tests kunnen doen en er meteen duidelijkheid is. Dan nog denk ik dat er meteen aan een behandeling begonnen moet worden - wat die dan ook mag zijn.
Ondertussen probeer ik dus mijn artikel af te schrijven en zo af en toe werp ik een blik op mijn vertaling, maar overdag heeft het toch geen zin er echt voor te gaan zitten. Af en toe Twitter checken en wat websites bekijken is net genoeg afleiding. Verder heel veel met de kleine spelen en afwachten tot vanavond, tot de doktoren komen met de uitslag en het hoe-nu-verder. Zucht.
