 |
| Het percentage kinderen (tot drie jaar) dat alleen door hun ouders wordt verzorgd ligt in Nederland met 29% het laagst. Vergelijk België (40 %), Duitsland (60 %), Frankrijk (42 %), Finland (68 %) en Slowakije (71 %) |
"Nederlandse baby ziet ouders op werkdagen
bijna nooit", kopte Nu.nl een tijdje geleden met een artikel dat was
gebaseerd op een onderzoek van Eurostat, 'Being Young in Europe Today'. Van die
titel schrok ik best wel, en ik voelde me meteen - wéér - helemaal gelukkig met
mijn keuze om een Stay At Home Mama te zijn.
Uit het rapport van Eurostat blijkt dat kinderen
in Nederland al snel naar de crèche, naar opa en oma of een oppas gaan. Ik ken
inderdaad iemand die na haar zwangerschapsverlof een heel weekschema had
opgezet: maandag naar het kinderdagverblijf, dinsdag naar tante A, woensdag
naar opa en oma, donderdag naar de andere opa en oma en vrijdag was dan een
mamadag. Ik had bewondering voor haar routine, maar tegelijkertijd gruwde ik
bij dat idee.
Na mijn eerste zwangerschapsverlof ging ik
namelijk ook nog gewoon naar mijn werk. En dat viel me vreselijk zwaar. Ik
vermoedde zoiets al tijdens mijn zwangerschap, maar met het kleine mannetje
eenmaal in mijn armen moest ik er gewoon niet aan dénken om hem achter te laten
en naar kantoor te moeten gaan.
Tijdens mijn verlof heb ik bijna dagelijks
geroepen dat ik niet meer wilde werken, dat ik er niet voor gemaakt was om mijn
kind ergens te 'stallen'. Dat ik het gemeen vond van deze maatschappij (want
als je tekeergaat moet je het goed doen) dat ik gedwongen werd te werken en mijn
kleine jochie tegen een fiks bedrag door iemand anders moest laten opvangen.
Nu had ik de omstandigheden mee. Eigenlijk tegen, maar gezien mijn situatie pakte het juist goed uit dat niets wilde meewerken. Collega's die even veel, zo niet meer, van me verlangden dan voor mijn zwangerschap, die mopperden als ik weer verdween om te gaan kolven (wat dan ook vrij slecht ging in die sfeer), die geen enkele waardering toonden voor de berg werk dat ik wel verzette. Een bedrijf waarmee het niet bepaald rooskleurig ging. Een baas die halsstarrig weigerde een manier te bedenken waarop ik minder hard hoefde te werken of zelfs gewoon minder kon gaan werken. Uiteindelijk viel alles voor mij op z'n plek toen ik kon kiezen tussen de twee O's: overwerkt raken of ontslag nemen (en voor mezelf beginnen).
Dat niet iedereen die luxe heeft snap ik best.
En dat is ook precies waartegen ik tekeerging tijdens mijn zwangerschap. Je
moet nu eenmaal tweeverdiener zijn (het liefst nog in je eentje ook) wil je een
normale hypotheek kunnen opbrengen naast alle gebruikelijke uitgaven. En je
wilt ook niet helemaal leven van droog brood en slappe thee. Je
zwangerschapsverlof is akelig kort, als je geluk hebt, heb je net je draai
weten te vinden voor je weer aan het werk moet. Voor vaders is het aantal vrije
dagen al helemaal belachelijk. En dan mogen we blij zijn met een recht op
ouderschapsverlof - wat gewoon betekent dat je onbetaald vrij 'mag' zijn
gedurende een bepaalde periode.
In andere landen begint het al met een langere
verlofduur. In Oostenrijk mogen mama's een jaar lang thuis blijven, en dat is
in sommige landen nog langer. En als je dan zo'n kop leest als "kind ziet
ouders bijna nooit op werkdagen", dan is dat best even slikken, en ik
vroeg me dan ook meteen af: aan wie ligt dat dan? Heus niet aan de ouders die
dolgraag thuis zouden willen blijven maar dat gewoon financieel niet voor
elkaar krijgen. Toch?
Artikel op Nu.nl, op basis van het
Eurostat-rapport: