Vandaag nog maar thuis gebleven voor de zekerheid (en andere redenen). Het gaat wel wat beter, een beetje het niveau van zaterdag, voor de grote pijnlijke beweging, maar ik kan nog een aantal dingen niet. Een gietertje water of een volle beker koffie tillen, bijvoorbeeld. Een por tegen mijn hand van een trappelende baby is ook niet erg prettig.
Net nu ik over de diepste kuil van mijn ergernis qua reacties op het werk heen ben - beter gezegd: het gebrek aan reactie, behalve van een collega, en niet eens de meest voor de hand liggende - zie ik drie kwartier geleden weer een mailtje van de baas opduiken. Wil hij weten hoe het nou is nu ik nog steeds niet kom? Nee, hoor. Hij had nog een restje vertaling te doen en schuift dat door naar mij.
Ergens zou ik moeten weigeren. Of de hele mail moeten negeren, zoals hij met de mijne steeds maar schijnt te doen als ik wat vraag of doorgeef. Maar zo ben ik dus niet. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wil nog heel wat gedaan krijgen van die vent - aangenomen dat ik er wil blijven werken in wat voor hoedanigheid ook, en daar houden we het nog maar eventjes op - dus ik doe wel weer mee. I'll play nice. Je weet maar nooit.
Ondanks de verhoogde frequentie van dips en misselijkheid als ik aan werk of baas denk, probeer ik er een systeem in te krijgen. Ontslag nemen is volgens iedereen een zeer grote stap, zeker in het huidige economische klimaat. Onstlag krijgen is niet voor de hand liggend, want dat gaat niet zo maar. En die ziektewet kan altijd nog als er echt niets veranderd. Ik wil heus wel graag bij mijn kindje zijn, elke dag en de hele dag, maar het scheelt wel aardig wat euro's per maand als ik stop. Al is hij nu wel alweer acht maanden en voor je het weet staat er een taart met een kaarsje op tafel. Maar goed, ik heb niet alles in die tijd gemist. Maar twee dagen per week, alleen overdag en de laatste twee maanden heb ik hem volgens mij vaker niet dan wel weggebracht. Voor twee dagen per week voel ik me niet schuldig. Bij meer wel en dat gaat dus ook niet gebeuren.
Dat is dus het grootste twistpunt in mijn ogen in een discussie met de baas die nog steeds niet is aangesneden. Hij wacht op de bladeigenaar om te weten hoe of wat en ziet niet in dat mijn situatie daar eigenlijk los van staat. En mijn eisenpakketje is klein, maar wel heftig, dat realiseer ik me ook. Ik wil:
- vier, misschien drie, dagen werken, waarvan er maximaal twee op kantoor (en dus onderweg) (die drie dagen hangt af van het bedrag dat er dan op mijn rekening wordt gestort per maand)
- thuis kunnen blijven op die dagen wanneer mijn kind ziek is of me nodig heeft
- assistentie in de vorm van freelancers en/of stagiairs, want in mijn eentje dat hele blad maken is niet vol te houden en ik wil niet nog vaker ziek of straks echt overspannen zijn
Het is me nogal een rijtje, dat weet ik. Maar daar staat toch tegenover dat ik mijn werk goed doe, mijn vak versta en heel wat te bieden heb, ook op het gebied van vertalen en wat mij betreft ook opmaken als iemand me een cursus Photoshop laat doen? Ik moet mezelf niet wegcijferen wat dat betreft. Zelfs ziek, met een gekneusde pols en een lapje voor mijn oog zou ik nog betere prestaties neerzetten dan het vriendinnetje van de baas. Echt wel.
Maar die assistentie is natuurlijk het heikelste punt. Als ik vier dagen blijf werken, komt er ook geen euro extra vrij. Als ik drie dagen ga werken, is het nog geen vetpot. Weet ik, maar als er geen hulp komt, dan moet je ook niet vanalles gaan verwachten, verlangen en eisen van het blad waarvoor je zo'n misplaatste optimistische visie hebt op het gebied van advertentie-inkomsten. Ik wil ook wel meer doen met interviews en verkopers, maar ik kan dat niet zelf. Ik vind ook dat we alle bijeenkomsten af moeten waar mogelijk, maar ook dat kan ik niet in mijn eentje. Zelfs niet met vier dagen kantoor - want er moeten dan nog wel artikelen geschreven worden, producten getest, mailcontact onderhouden, een website onderhouden en spullen aangevraagd worden.
Kon ik dit alles maar net zo helder overbrengen op de man van wie dit allemaal afhangt. Want het is een heel logisch praatje. Net zoals het voor ieder ander volkomen begrijpelijk is dat ik nu een heel ander iemand ben dan pakweg een jaar geleden. Ik ben nu moeder. En in tegenstelling tot die vrouwen in al die blaadjes voel ik me niet kaal zonder baan. Mijn werk definieert mij niet, het bepaalt absoluut niet wie ik ben. Ik wil wel werken, maar niet ten koste van alles. Nu bepaalt mijn kind hoe mijn werk moet verlopen en niet andersom. Krijg ik dat ooit door 's mans dikke schedel, denk je?
