Het is dan wel Tweede Kerstdag - en mijn man is jarig - maar traditiegetrouw is het een heel rustig dagje. Mijn moeder kwam even buurten, maar het is vooral en dag van rusten, slaapjes en computerspelletjes. Nu de rust begint, besefte ik ineens dat ik sinds de ultimatum-dag nog niets heb geschreven over hoe het op mijn werk is afgelopen. Want afgelopen is het zeker.
Donderdag was mijn laatste werkdag. Het was een rare dag. Woensdagavond was de kleine man enorm veel aan het spugen, dus donderdagochtend heb ik alle rust genomen met hem wegbrengen. Ik wilde er eerst zeker van zijn dat hij zijn ochtendvoeding binnenhield. Hij was pas rond half tien op het kdv en ik pas rond een uurtje of half elf in Leiden. Daar ben ik eerst even via twee winkels gegaan om in de uitverkoop wat babykleertjes te scoren. Met twee tassen vol kwam ik rond twaalf uur op kantoor aan.
Ook al had mijn baas gezegd dat hij iedereen nog even zou informeren, was er nog geen enkele mededeling gedaan rondom mij. Wel wisten twee collega's het al en omdat ik zo laat was - en ze dachten dat ik helemaal niet meer kwam - was het gerucht gaan vliegen. Ik heb het aan een naaste collega (ook redactie) nog wel uitgelegd, maar het verbaasde hem niet echt. Hij zei zelfs dat hij het er met de baas ook al vaak genoeg over gehad had - dat er voldoende denkbare oplossingen te vinden waren. Maar ook hij was daarbij op tegenzin gestuit. 'Hij wil gewoon niet,' waren zijn woorden donderdag. Ik knikte en zei dat ik daar inmiddels alles wel van wist. Al wist ik niet dat zij het ook al over mij hadden gehad, trouwens.
Natuurlijk waren er andere oplossingen geweest - mits hij me had willen houden. Maar in de financiële situatie die het bedrijf al pakweg drie jaar kent is elke bespaarde euro een gouden euro. Mijn vertrek bespaart zogenaamd een compleet salaris. Wat uiteraard onzin is, want iemand zal dat blad moeten maken. Er is me zelfs redelijk verzekerd dat ik - let wel: voorlopig - nog freelance daarvoor aan het werk gezet zal worden. Ik heb maar ja gezegd. Dat wil zeggen, over tarieven hebben we het nog niet gehad, en ik wacht gewoon af tot ik iets hoor. Maar hun deadline dringt sneller dan ze denken.
Het grote gevaar nu is dat ik straks op freelance basis mijn eigen werk ga zitten doen voor uiteindelijk nog minder geld. Dat kan niet het geval zijn, dus ik moet me wel even beraden op tarieven waar ik ook echt wat aan overhoud. Ik kan geen hoofdredacteur zijn - dat had ik ook met behoud van de kantoorbaan best willen opgeven, maar ook dat kwam al nooit ter sprake - maar ik kan bijna alles verder wel doen. Nu dus oppassen dat ze me niet overladen met werk en ik er niets mee opschiet dat ik de baan kwijt ben. Ik kan wel nee zeggen, maar als ik dat te vaak doe, komt er geen werk meer mijn kant op. En aangezien ik ook niet weet of de uitgeverij van de boeken die ik vertaal na dit deel nog werk voor me heeft, moet ik niet meteen alles uit het raam gooien.
Maar goed - even terug naar donderdag. Ik vond het al belachelijk genoeg dat ik in feite de hele dag op kantoor kon zitten wachten tot de baas een keer verscheen na al zijn afspraken. Ik ben dus maar gaan winkelen, samen met een collega. Nog twee tassen babykleertjes erbij. Mijn redactie-collega kwam nog aan met een mooie kerstster. Hij wilde wel iets geven, maar had geen idee wat. Maar in dit geval kan ik zeggen dat de gedachte telt. Want de baas had niets. 'Ik zal nog wel even iets van een cadeautje regelen', mompelde hij. 'Want het ging allemaal zo snel dat ik daar geen tijd voor had.' Hmm... dinsdag en woensdag...
De echte bekendmaking temidden van de collega's die er nog waren was ongeveer even bizar. Hij kondigde mijn vertrek aan - wat op dat moment al bekend was - en er was bijna niemand die mij aankeek. Ja, eentje. Een van de weinige die in elk geval nog zegt contact te willen houden. En ja, natuurlijk bracht de baas het alsof ik mijn werk niet meer kon doen sinds ik een kind heb. Ik heb hem wederom gecorrigeerd door te zeggen dat het altijd al een hele hoop werk was, maar dat het nu toch echt te veel werd in mijn eentje. Maar zoiets wuift hij heel simpel weg en hij gaat gewoon verder. Hij zal nu ook aan iedereen die het vraagt zeggen dat ik door mijn kleintje mijn werk niet meer kon doen. Hij zal er niet bij zeggen dat hij elke poging en compromis heeft zitten blokkeren.
Nog idioter was het feit dat het 'praatje' over mijn afscheid direct gevolgd werd door de mededeling dat ook de stagiaire haar laatste dag had. Tuurlijk - mijn vijf jaar tegenover haar drie weken van een stageperiode die ze elders is begonnen (maar die ze hier heeft afgemaakt omdat ze haar begeleider, na bepaalde avances, had gemept) maakt weinig verschil. Het ging in een moeite door en ook voor haar zou hij nog wel iets van een cadeautje regelen. Een van mijn collega's lachte hard en zei: 'Lekker geloofwaardig.'
Ach ja, het derde jaar op een rij is er geen kerstpakket. En nu de office manager dit jaar is ontslagen is er zelfs niets geregeld als een gezamenlijk uitje of iets dergelijks. Ik ben nu ook compleet genezen van enig schuldgevoel over de leukste tasjes uit de doos halen van de barterdeal met een accessoireleverancier. Zo ligt er nog iets onder mijn kerstboom. De rest van de hoesjes die ik wel naar kantoor had gebracht om uit te delen, daar werd door diverse mensen zelfs de neus voor opgehaald. Of ze staken ze in hun zak als cadeautje voor een familielid of kennis. Ja, zeg. Toe nou. Graag gedaan, hoor.
In elk geval zat het er daarmee op. Mijn vader kwam me halen met de auto - gelukkig wel met al die tassen - en dat was het weer. Ik hoef er nu niet meer naartoe. Geen koude, stijve spieren meer van de raampartij achter me. Geen gezeur achter mijn rug om op dagen dat ik thuiswerk. Geen opgejaagd gevoel tijdens het kolven. Voorlopig ook zelfs niet meer kolven, denk ik. Geen gezeur met gedwongen afbouwen omdat ik overdag niet meer mag kolven. Geen stress als de trein te laat is en ik op tijd op het kdv wil zijn. Geen trein meer. Geen kdv meer, met ingang van half februari. Geen aanvaringen meer met een onbuigzame baas die me liever kwijt is dan dat hij meewerkt aan een andere manier van werk verdelen.
Opstaan wanneer ik wil. (Nou ja, wanneer de kleine besluit dat hij niet meer verder slaapt.) Een vast dagritme verzinnen. Kunnen gaan en staan waar en wanneer ik wil. Thuis misschien nog wel wat opdrachten doen, maar ook tijd om een boek te lezen. Tot rust te komen. Andere klusjes proberen te krijgen. Misschien wel meer vertaalwerk. Leuk vertaalwerk. Ook al betaalt het niet denderend veel, het is wel even tijd voor puur leuk werk. En mijn boekenserie is nu klaar, dus ik moet maar kijken of zij me nog nodig hebben. Hopelijk wel.
En vooral: tijd voor baby! Samen happen, samen stappen. Heel veel knuffelen en lachen. Oefenen met kruipen. Samen spelen. Heel veel foto's maken. Samen brabbelen en boekjes lezen. Ja, wij komen er wel, hij en ik. En so what dat ik dan elke dag luiers moet verschonen? Dat hoort er ook bij. Grappig dat de meeste mensen die ook mijn baas kennen zeggen: gefeliciteerd. Een van hen zei zelfs: wat een leuk kerstcadeau heb jij jezelf gegeven! Haha. Mijn familie feliciteert me ook met de stap.
Op de mail aan enkele van mijn contactpersonen reageerden er ook een paar met de beste wensen. Ze snappen het geloof ik wel. Eentje hing meteen aan de telefoon - zo lief van hem! Hij kon het echt niet geloven, maar begreep volledig waarom het - voor mij - niet anders kon. Twee meiden die zelf ook dit jaar zijn bevallen riepen allebei: wat dapper en wat een moeilijke beslissing moet het zijn geweest. Kijk, aan dat soort reacties heb ik echt iets. Want op mijn werk lijkt niemand het echt te begrijpen. Het zijn dan ook vooral mannen, want de enig overgebleven mede-moeder snapt het en zou zelf het liefst ook stoppen.
Er is eigenlijk niemand die zegt: mens, wat heb je nou gedaan. Nee, dit is het beste voor mij en voor de kleine. En verder zien we wel. Ik zou zeggen: gelukkig nieuw jaar. Een mooi, nieuw begin wacht.
En daarin wil ik nog best iets doen voor mijn oude werkgever, als ik op die manier de leuke klussen uit de hele brij krijg. Dat is tenslotte wat ik op kantoor ook had gewild. Laat mij dan de leuke dingen en de coordinatie maar doen. Nou ja, dat laatste valt nu dus ook af, waardoor alleen de leuke klussen overblijven. Ik wil best schrijven, uitzoeken en testen, hoor. Geen probleem. Ik had ook best die twee dagen per week naar evenementen willen gaan, maar dat is nu geen optie meer. Daarvoor ga ik geen kdv aanhouden, dat is een veel te duur geintje. Nu alleen kijken of ik m'n grote mond waar kan maken. Ik wil namelijk wel een redelijk goede prijs ervoor afspreken, met extra voor spoed- of rotklussen, en liefst vooraf betaald worden (gezien de betaalgeschiedenis van mijn baas aan freelancers).
En wat ik stiekem hoop is dat mijn collega de ruggengraat blijft houden die hij donderdag eventjes leek te hebben. Hij merkte verbaasd op dat iedereen lijkt te denken dat hij nu de coordinatie en alles van dat blad gaat doen. Hij zou niet weten hoe hij dat erbij moet doen en denkt er ook over om nee te zeggen of zelfs een dag minder te gaan werken per week, zodat het echt onmogelijk is. Ik hoop dat hij dat volhoudt en dat hij niet alsnog zwicht. Als ze maar niet alsnog alles bij mij neerleggen. Want zo werkt dat niet.
