Gisteren had ik willen posten, maar het kwam er niet van. De hele dag met de kleine in de weer geweest en voor je het weet is de dag voorbij en zit je, in mijn geval, om elf uur pas aan een vertaling te werken. Maar goed, elk hoofdstuk is er weer eentje, niet waar?
Misschien ook maar goed dat ik gisteren niets heb geschreven. Ik had weer eens de dip te pakken van het op en neer gaan van mijn emoties. Klinkt heftig. Maar dat was het ook wel. Ik twijfel zo ongeveer elke dag aan wat ik nou toch moet doen qua werk. En nu ik wat langer weer thuis zit, slaat de weegschaal om naar thuis blijven, er de brui aan geven en ze allemaal flink in hun sop laten gaarkoken. Vooral ook na al dat gedoe vorige week - dat ik geen vraag krijg over hoe het met me gaat, maar wel of ik nog even een vertaling kan tikken met die zielige pols van me. Ik had het gewoon niet moeten doen, eigenlijk. Maar zo zit ik niet in elkaar.
Ondertussen heb ik bijna de knoop doorgehakt. Het voelt in elk geval goed, het idee om van al het gezeur en de onzekerheden af te zijn. Het voelt zeker goed elke dag mijn kindje te verzorgen en hem in alles te begeleiden en bij te staan. Het voelt ook goed dat ik dan misschien eens kan ontspannen en ook toe kom aan allerlei klusjes en dingen die ik al heel lang wil doen, maar waarvoor ik zelfs tijdens mijn zwangerschapsverlof geen tijd kon vinden. En sinds gisteravond voelt het ook lang zo slecht niet meer, aangezien we nog steeds een huis van een redelijke kostprijs kunnen zoeken, dankzij mijn ijverige spaargedrag zo lang als ik leef. Is het toch niet voor niets geweest.
Waar wacht ik nu dan op, vraag je je misschien af. Mail die baas van je dat hij de hik kan krijgen en dat je binnenkort je bureau wel komt leegruimen. Ja, dat zou je denken. Maar ik twijfel dus zo af en toe. Ik kan hem in elk geval nog even fijn laten zweten en hem dwingen naar de situatie te kijken en nu wel met een oplossing te komen. Ik heb ook al die tijd nog niets gehoord over het lot van mijn tijdschrift en als ik verder zou gaan ermee, dan moet ik nu wel weten waar ik aan toe ben en dingen gaan opzetten, uitzetten, bedenken en liefst ook vast testen. Als ik dus verder ga.
De voorwaarden waaronder ik dat doe zijn voor mij duidelijk, maar ik weet nog niet hoe ik die moet overbrengen. Waarschijnlijk pas als erom gevraagd wordt of als we echt een gesprek aangaan. En dat zie ik voorlopig nog niet gebeuren. Actie onderneemt hij toch niet. Maar ik zit wel met een opzegtermijn bij het KDV van twee maanden. Dat is dus in het slechtste geval twee maanden doorbetalen zonder gebruik te maken van de opvang. Want ik heb genoeg vakantiedagen staan om de opzegtermijn op kantoor te vullen. Maar ook dat is alleen van toepassing als ik ontslag neem of als we daar samen op uit komen.
Nou zou het kunnen zijn dat ik met vier of drie dagen het zover krijg twee dagen thuis te mogen blijven werken. Al wil ik dan wel even zeker hebben dat niemand me lastig valt met afspraken op die thuiswerkdagen en dat er al helemaal niet achter mijn rug om wordt gesmiespeld over die dagen. Er moet dus ook hulp komen, iemand die op die dagen wel ergens heen kan. En iemand die interviews kan doen waar ik dat niet kan. Iemand die helpt met de website en social media (alhoewel ik dat dan zou kunnen overnemen, maar ik weet er niks van), en iemand die winkeliers kan gaan lastigvallen in het hele land. Want ik zie mezelf nog niet stoppen met kolven zo gauw. Het nieuwe schema van het CB vandaag ondersteunt overdag voorlopig nog voedingen en ik wil die van overdag niet (allebei of alledrie) afbouwen alleen maar omdat dat mijn baas beter uitkomt.
Zoals gewoonlijk klinkt het stoer en alsof ik het allemaal keurig op een rijtje heb. De voors en de tegens, de eisen en wat ik daar tegenover te bieden heb. Maar vandaag wandelde ik na het CB even met de kleine buiten en ik voelde me opeens raar. Loodzware schoenen. Straks duw ik alleen nog de wandelwagen en zit ik mooi thuis met m'n goede opleiding en kennis. Maar dat zijn niet mijn woorden. Dat zijn dingen van mensen om me heen, van 'de maatschappij'. Waarom zou ik me daar iets van aantrekken?
