Slik. Eh. Nou, eh... Weet je, ik eh... Ahem. Wat er wél uit komt is: 'Ja, weet je, het lijkt me heel leuk, hoor, maar...' En dan de bekentenis dat mijn kleuter 's middags nog slaapt.
Ik dacht eigenlijk dat dat de zaak voldoende zou afdoen. Maar ja, hij zal niet eeuwig elke middag gaan slapen, want vanaf z'n vijfde mag dat helemaal niet meer en moet hij wel de hele dag naar school. En dat moet je een keer opbouwen. Blijkbaar zo snel mogelijk, want die moeder zegt: 'Zal ik je anders gewoon mijn nummer geven, dan spreken we wel een keertje wat af!'
Ja, dit is vooral een 'dingetje' van mij, dat weet ik. Ik moet eraan wennen dat mijn oudste ook vriendjes mee gaat nemen en bij vriendjes zal gaan spelen. Voor hem is dat ook hartstikke leuk, natuurlijk. Maar het hoeft toch niet nu meteen al?
Op weg naar huis in de plenzende regen, stilstaand op de stoep tot een kolonne auto's met daarin ouders die de kinderen netjes weggebracht hebben en die ongetwijfeld moeten máken dat ze op hun werk komen - want waarom zouden ze mij en de drijfnatte kinderwagen anders niet eventjes laten oversteken - komen er opeens allemaal vragen in me op.
Stel we maken een speelafspraak, een playdate. Doen we dat bij mij of bij hen thuis? En moet of mag ik dan mee, want het is voor zoontje toch ook wennen om ineens zonder mama ergens achter te blijven. Wil ik wel mee? En zelfs als dat ja zou zijn, wat gaat mijn kleine meid daar dan doen de hele tijd? Of komt het kind dan maar bij ons over de vloer en moet ik zijn moeder dan ook uitnodigen, of alleen maar ons adres en een ophaaltijdstip geven?
Zie je, er komt al meer bij kijken dan het feit dat mijn kind 's middags nog moet slapen. Want ik kan hem uit school meteen laten mee gaan met die ander, maar ik durf te wedden dat hij dan helemaal niet naar de wc gaat tot hij weer thuis is, of fijn alles laat lopen zodra hij veilig bij mij is. Buiten, dus. En hoe moet het met eten? Thuis moet ik elke hap erin coachen, hoe gaat dat bij iemand anders? Fijn, dan maar hier spelen. Dan ben ik zeker de politieagent? Want ik heb al dingen gehoord over dat kind... dat je denkt... nou, dat gaan we dus mooi niet doen hier, hè?
Misschien is het heel makkelijk. We hebben speelgoed zat, en er is altijd nog een film of tv aan te zetten als een van de twee (de mijne in ieder geval) moe wordt. Of ga ik dan commentaar krijgen? Van die blikken van: jij zet de kids gewoon achter de tv als ze gaan spelen, nou, mooie moeder ben jij, zeg.
Zou dat andere jongetje wel naar me luisteren als ik zeg dat hij iets niet mag? En wat als hij dat niet doet? Of iets heel lelijks doet, waarvoor ik hem meteen in de tuin zou willen zetten in de regen met de deur op slot? (Neeee, zou ik noooooit doen! Ik probeer een gevoel te beschrijven. Zo, die disclaimer hebben we ook weer gehad.) Zou ik hem moeten helpen als hij naar de wc moet? Of zou hij nog een ongelukje kunnen krijgen? Of iets willen eten maar niet die 'merkloze' zooi die ik heb liggen?
Zou ik hem tegen de tijd dat hij naar huis gaat al achter het spreekwoordelijke behang willen plakken? Met een geforceerde grijns zijn moeder wijsmaken dat het ont-zet-tend gezellig was en dat we het vooral gauw nog een keertje moeten doen?
Of zou het, stiekem, toch best wel meevallen? En krijg ik gewoon twee jongetjes over de vloer die zoet spelen en rekening houden met de baby en die netjes omgaan met het speelgoed en beleefd zijn en... Ach ja. Ik ga zoals altijd maar uit van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.