Onder het mom 'we gaan met baby pronken' toch maar even naar mijn werk gegaan deze week. Dat was op zich een goede ervaring. Je ziet weer even je eigen stekkie, de bekende mensen en alles is - op enkele veranderingen waarover ik al werd gebrieft na - gewoon hetzelfde. (Gek dat je tijdens zo'n lange afwezigheid toch vooral bepaalde minpunten onthoudt, je daaraan vastklampt en het in je hoofd dan opblaast.) Het gevoel dat ik erbij heb als ik daar binnen loop is ook niet eens zo heel anders. Gek genoeg valt die rol die je daar speelt - in mijn geval dus hoofdredacteur - gewoon weer om je heen zodra je er bent. Vooral als je baas meteen even een pow-wow inlast over de stand van zaken.
Baby deed het ondertussen prima. Hij bleef lief, stil en rustig tot het toch echt tijd was om te eten. Grappig is het wel dat de collega's opeens uiteenvallen in twee kampen: de groep die meteen rond baby staat en z'n ogen er niet vanaf kan houden en de groep die wel even hallo komt zeggen en een blik werpt op de kleine, maar het daarbij laat. De eerste groep, je raadt het al: de mama's en papa's of mensen met een vurige kinderwens.
Ik heb de kolfruimte in elk geval ook even kunnen inspecteren. Het is geen mamaparadijs, maar wel goed genoeg om in alle rust te kunnen zitten, en dat is het belangrijkste. Water en koelkast zijn in onze ruimte aanwezig, dus het komt vast goed. Jammer, wel, want nu kan ik me daar ook niet achter verstoppen. Maar aan de andere kant ook een geruststelling dat het geen bezemkast is met twee schoonmaakkarren erin. Er staat in elk geval een tafel, dus ik kan alle foto's voor me neerleggen, mits het Kruidvat ze eindelijk eens heeft liggen...
Het 'overall effect' van het bezoekje was eigenlijk gunstig. Ik voel me nog steeds op m'n plek daar en de beslissingen en werkzaamheden liggen al op me te wachten. Ik zit nog boordevol ideëen, daar schort het niet aan - het is het energiepeil waar ik de grootste vraagtekens bij zet. Nog steeds ben ik ontzettend moe - deze week lijkt het zelfs erger, nu de vertaling af is en ik me echt even rust gun. Kun je nagaan hoe dat straks is als het werk begint, ik ook een deel moet thuiswerken en er weer een vertaling van start gaat. Hoop ik, althans.
Uiteindelijk zie ik het werken op zich dus nog wel zitten, met de juiste dosis hulp en eindelijk eens een budget om anderen artikelen te laten schrijven. Ik heb gewoon niet genoeg fut om alles zelf te doen en ik kan nergens heen zolang ik aan die kolf vastzit. Simpel eigenlijk. Nou nog kijken of dat in de praktijk net zo van een leien dakje gaat. Mijn baas leek blij me weer te zien, maar ik ben dan ook stukken goedkoper dan mijn invaller, haha.
Die invaller - een ex-collega van me - maakte trouwens een goede opmerking: het is een ding om hoofdredacteur te zijn en alles op poten te zetten en aan te sturen, en een ander ding om stukken te schrijven. Hij zegt dat de combinatie van die twee in een persoon hem best tegenvalt en hij vindt het ook niet bijster handig. Zo had ik het ook nog nooit bekeken. Dat krijg je ervan: je doet wat je denkt dat er moet gebeuren en staat er verder niet zo bij stil. Ik zal me eens meer richting hoofdredacteur opwerken en zorgen dat ik anderen kan aansturen. Wie weet kan dat dan zo blijven als ik wel weer honderd procent (van twee dagen) beschikbaar ben. Want ik denk toch niet dat baby meer dagen naar de opvang gaat dan dit. De kosten alleen al...
En toch, hè? Toch denk ik dat ik de hele dag zieligjes verschrompeld achter mijn computer verstopt zal zitten, me afvragend wat baby nu doet en of alles wel goed gaat met hem. Vandaag heeft hij bijvoorbeeld de vreselijkste huilbuien en dan moet ik 'm echt even laten huilen in mijn armen voor ik 'm weer stil krijg als hij over het hoogtepunt heen is. Enerzijds maak ik me reuze veel zorgen hoe ze dat bij het KDV gaan oplossen, anderzijds denk ik rationeel dat ze precies hetzelfde doen: wachten tot het hoogtepunt voorbij is en hup, die speen er weer in. Ik heb alleen wel twee heel goeie jokers die ik kan inzetten die zij niet hebben. Voor de zekerheid dus maar een extra flesje meegeven morgen tijdens de wendag van wel drie uurtjes.
