(c) Creative Difference |
De ochtend die je
wist dat zou komen is eindelijk hier…
Nieuwsgierig en
vrolijk kijkt mijn zoontje het klasje rond. Hij heeft al een kleurplaat en
potloden gekregen terwijl ik een luizencape (kosten: slechts tien euro) ging
kopen. Voor de zekerheid, want in het raam van het klaslokaal vlakbij hangt een
oranje vel papier met de melding dat er hoofdluis is geconstateerd. Ja, je
betreedt ineens een heel nieuwe wereld.
Maar mijn ventje
lijkt het allemaal reuze interessant te vinden. Er zijn drie andere kindjes,
waaronder een Chinees meisje met een pleister op haar oog. Zoontje pakt de
potloden en zet die tussen hen neer. 'Die kunnen we met jou delen', zegt hij
blij. En vervolgens wijst hij naar de pleister onder haar roze bril. 'Waarom
heb je dat nou gedaan?' vraag hij doodleuk.
Meteen gaat de
aandacht weer terug naar de potloden. Hij pakt een witte en wijst naar zijn
kleurplaat. 'Met deze kleuren doet niks! Dit is wit en dat is ook wit, dus dan
zie je er niks van!' Trots spreidt hij zijn kennis ten toon. En het kleine meisje mompelt zacht: 'Dat weet ik ook wel.'
Wat een heerlijke leeftijd.
Maar goed, de
introductie ging dus goed. Zoontje zat even op zijn stoeltje met papa naast hem
tot ik kwam. En hij had het heel druk met om zich heen kijken en van alles
willen vertellen aan de juf. Het zou me niks verbazen als ze straks zegt dat
hij de drukste van het hele stel is, met de meeste energie. Kijken hoelang dat
duurt…
Hij zag een groot
Lego-vliegtuig op de kast staan, keek zijn oogjes uit en kon niet erg lang op
zijn stoeltje blijven zitten. Hij voelde zich er al helemaal thuis. Toen we
weggingen kreeg ik nauwelijks aandacht bij de mededeling dat papa en ik nu naar
huis moesten. Hij had het veel te druk met alles in zich opnemen en dingen
bekijken .
Buiten keken we nog
even door het raam, maar onze jongeman had het al heel druk met ontdekken. Toen
hij eindelijk wel zwaaide, sprong hij op en neer. Helemaal vrolijk en in zijn
sas. Dat maakt een stuk makkelijker om dan maar weg te lopen. Het jongetje aan
de tafel naast hem had zijn traantjes nog maar nauwelijks gedroogd…
En weet je wat ik
thuis bedacht? Dat ik eigenlijk vind dat mijn zoontje behoorlijk veel
zelfvertrouwen heeft. Dat heb ik 'm dan toch maar mooi meegegeven in die tijd.
Hij kroop niet weg in een hoekje of klampte zich aan ons vast met de mededeling
dat we moesten blijven of dat hij weer mee wilde naar huis. En dat voor de
allereerste keer. Ik ben ontzettend trots.
En het is stil in
huis.