Zoontje is voor het eerst naar school*, een
hele woensdagochtend lang. We hebben hem net weggebracht, en hij voelde zich
meteen thuis daar in die klas. Hij keek zijn ogen uit naar al het speelgoed, en
naar de paar andere kindjes die er al waren. Hij zag het helemaal zitten. En ik
daardoor ook.
Ik zou heerlijk kunnen vertalen nu het zo
stil is in huis. Mijn dochtertje slaapt vlak naast me in de box, ik heb verse
koffie. Maar deze eerste schoolochtend zit het er gewoon niet in. Ik kijk
constant op de klok, bang dat ik straks te laat ben. Nee, nog eerlijker: ik
kijk steeds op de klok om te bedenken hoelang het nog duurt voor ik hem mag
gaan halen. En ik vraag me de hele tijd af hoe het gaat, wat hij ervan vindt.
Concentratie is dus ver te zoeken.
Eindelijk is het dan kwart voor elf
geweest; over een ruim uurtje mag ik mijn jas aandoen om hem weer op te halen.
De baby slaapt nu nog, dat is mooi - ik hoop dat ze dat de komende dagen zo
blijft doen, dan kan ik misschien wél werken...
Het is een rare gewaarwording, die stilte.
De mama in mij vindt het ijzingwekkend stil, de zzp'er in mij ziet kansen. Maar
die zzp'er krijgt die kans vandaag mooi niet, want de mamazenuwen overheersen.
Wat ik zou moeten doen is een tekst
nalezen. Controleren op eventuele tikfoutjes, op zinnen die beter omgegooid
kunnen worden of die met een kleine aanpassing beter lopen. Maar nee, daar komt
niets van terecht. Mijn hoofd stuitert de hele tijd, mijn ogen glijden telkens
naar het klokje van de laptop, en Twitter is veel interessanter. Korte
berichtjes tikken over steeds iets anders past op dit moment beter bij mijn
mate van concentratie dan een lang stuk aandachtig doornemen.
Ik staar nog iets langer naar mijn scherm,
en dan met name naar Twitter en Facebook (al is netwerken ook best belangrijk)
tot ik op het klokje zie dat het dan nu echt bijna tijd is. Wat een opluchting.
Even vlug de baby aankleden en… o, ja,
natuurlijk moet ze eerst nog even verschoond worden. Dat wordt dus alsnog haastwerk,
maar dat geeft niet, want het blijkt dat ik de wandeling naar school ook best
in tien minuten red. Handig te weten.
Net op tijd voor de bel sta ik in de gang
te wachten bij een paar andere moeders. Zoontje komt al naar de deur, geeft de
juf netjes een high five (dat mag op de eerste dag nog, straks moet hij een
handje geven) en zegt dan: 'Ik zag je daarnet niet, mama!'
Vervolgens krijg ik een dikke knuffel,
vertelt hij blij dat het allemaal heel leuk was, en is hij de hele weg naar
huis stil omdat hij zo ontzettend moe is. En ik? Ik ben alleen maar blij als we
weer met z'n allen thuis zitten en weer compleet zijn.